na pohybel racjonalistom - część ostatnia

To już ostatnia część cyklu cytatów. Nazbierało mi się znów trochę materiałów o przyrodzie Tarnowa i okolic. trzeba do nich wrócić.
Ale Póki co rozkoszujmy się rewelacyjną opowieścią Korabiewicza...a propos - czemu dawniej pisarze, lepiej operowali słowem, byli bardziej obrazowi, plastyczni i ogólnie lepiej się ich czytało? - bo uczyli się w szkołach łaciny! Komuna łacinę zlikwidowała i dziś już mało kto umie pisać jak oni!

"Ten szpaler trędowatych wygląda okropnie. Często nie mają oczu, nosów i warg, zęby wiszą w pustej, wygniłej już jamie ustnej. Zamiast stóp zropiałe kikuty. To nieszczęśliwi przez tę obrzydliwość ludzie! |
— A jak ze spowiedzią? Ma ksiądz wśród nich swoich wiernych?
— Naturalnie. Bardzo wielu.
— Czy w takiej sytuacji ksiądz nie jest zwolniony od bezpośredniego kontaktowania się?
— Oczywiście nie. A zresztą, gdyby nawet istniała jakaś dyspensa, nigdy bym z niej nie skorzystał. To największa moja przyjemność móc służyć biedakom. Dopiero wtedy uświadamiam sobie
pożytek swojej egzystencji: że naprawdę jestem komuś potrzebny i komuś niosę ulgę.
— Nigdy ksiądz nie odczuwał wstrętu?
— Owszem, na początku, kiedym tylko tutaj przybył. Kosztowało mnie to wiele pracy nad sobą, wiele modlitwy o pomoc. Ale potem, stopniowo przyzwyczaiłem się. A nawet... może, pewnego
dnia, nagle się przełamałem, zaszła we mnie przemiana i odtąd już idę wszędzie, do każdego, bez uczucia wstrętu. Wiem, że się od nich nie zarażę. Najzupełniej jestem tego pewien.
— Co było powodem tego przełamania się?
— Ach, tak... z piętnaście już lat temu. Wezwano mnie do umierającego. Nie powiedzieli, gdzie i kto. Tyle tylko, że trędowaty. Ano, idę. Minąłem kolonię i wszystkie najgorsze szpalery kikutów, a mój przewodnik wciąż szedł i szedł, poza wszelkie osiedla. Domyśliłem się dopiero, kiedyśmy stanęli przed małą, walącą się ruderą. Buchał stamtąd ciężki, okropny zaduch. Ten smród dotychczas dobrze pamiętam. Na całe chyba życie zapamiętałem.Chmara małych muszek zawisła nad lampą. Chóralny, nastrojowy ich brzęk wypełnił dotychczasową ciszę.
— Bardzo dobrze jest wywieszać lampę na zewnątrz domu, wszystkie muchy i komary wynoszą się z sypialnych pokojów, - zauważył ksiądz Eryk.
— Tak — przytaknąłem bezmyślnie — no i jak było dalej z tym chorym?
— Wszedłem do środka chatki. Na ziemi leżały resztki biednego niegdyś człowieka. Rozkładowa forma trądu. Tak zwany czarny trąd; żaden z Murzynów do takiego chorego nie wejdzie. Jedzenie
rzucają z daleka. Ciało wówczas gnije i odpada kawałami. Podobno okropnie zaraźliwe... Zacząłem go spowiadać, klęcząc nad nim. Słabo było słychać, nie miał już krtani ani strun głosowych. Szeptał. Musiałem nachylić się jak najbardziej, tuż nad raną ust. To było żałosne monstrum, nie do poznania, że... człowiek. Mdliło mnie od zapachu zgnilizny i ropy, ale się przemogłem. Zacząłem się modlić o moc, o siłę przetrwania i wie pan, co zaszło?... Pan nie uwierzy.
Nagle poczułem pragnienie ucałowania go w czoło, jedyne jeszcze miejsce z ocalałą skórą. Udzieliłem absolutorium, namaściłem go olejami i... ucałowałem. W krwawych jego oczodołach pojawiły się łzy. Płakał ze szczęścia, że ktoś nie brzydzi się, nie boi, nie ucieka.
A we mnie błogość wstąpiła. Niebiańska rozkosz ze spełnionego obowiązku. Wychodziłem od niego pełen wiary w dobro świata i życia. To był mój przełomowy dzień. Znalazłem prawdziwego Boga i mnie Bóg dopuścił, zdaje się, wówczas do siebie..."



Wacław Korabiewicz Safari Mingi wędrówki po Afryce